Tim "Too Slim" Langford heeft met zijn band The Taildraggers al meer dan 30 jaar een eigen herkenbare sound, vooral drijvend op zijn snedig klinkende slidegitaar en een gravelig, bluesy stemgeluid. Alle stijlen binnen blues en rock komen op zijn platen aan bod en dat is deze keer natuurlijk ook weer het geval. Pure blues, funky blues-rock, Americana, vettig klinkende zuiderse swamp rock, Tim Langford laat 't allemaal de revue passeren op "The Remedy". Zoals steeds is de muziek van deze band dus niet in één hokje te duwen, afwisseling troef is het motto. De eerste tien platen van de uit via Seattle en via Spokane nu in Nashville verblijvende Too Slim werden nauwelijks opgemerkt, maar het in 2011 verschenen "Shiver" werd warm onthaald door een ieder die de Amerikaanse rootsmuziek een warm hart toedraagt en daarbij slaagde deze band er bovendien in om hun geluid aanzienlijk te verbreden. Dit album is dan ook genomineerd geweest voor het Bluesrock album van 2012 door de Blues Foundation in Memphis Tennesee. Tevens ook hun vorig en veelgeprezen album "High Desert Heat", werd in 2019 genomineerd voor een Blues Music Award, in de categorie 'Blues Rock Album'.

Onvervalste Southern Rock werd in de loop der jaren gecombineerd met countryrock, rootsrock, en bluesrock en verpakt in geweldige songs. Op hun 15de album "The Remedy" laten Too Slim and the Taildraggers zich dan ook weer met hun eigen herkenbare sound, horen: 'Straight Whiskey Blues with a Southern Rock Beer Chaser!' Daarbij denk ik persoonlijk direct aan bands als Lynyrd Skynyrd en The Allman Brothers Band of aan het geluid op Southern Rock Opera van de Drive-By Truckers. Dit is inderdaad allemaal belangrijk vergelijkingsmateriaal, maar het is niet uitputtend. Too Slim and the Taildraggers doet op hun nieuwste plaat immers veel meer dan het reproduceren van het legendarische Southern rock geluid uit de vroege jaren 70. "The Remedy" verkent niet alleen de archieven van de Southern rock, maar schuwt ook uitstapjes richting blues, swamp en Americana niet. Het zijn de laatste invloeden die de puristen waarschijnlijk zullen verjagen, maar voor een ieder die niet vies is van een beetje swamp in zijn (roots) rock, valt er op dit album heel wat te genieten. De band bestaat uit een stel prima muzikanten, die het klassieke Southern Rock geluid moeiteloos kunnen reproduceren, maar ook in andere genres uit de voeten kunnen, waardoor Too Slim and the Taildraggers net zo makkelijk verrast met stuwende rock als met country getinte songs. Het gitaarwerk is over de hele linie dik in orde, en de ritmesectie (Zach Kasik op basgitaar en Jeff “Shakey” Fowlkes op drums / percussie) doet precies wat het moet doen. De aangename klanken op "The Remedy" zijn bovendien steeds weer verpakt in tien nieuwe originele nummers en een cover van de Elmore James klassieker "Sunnyland Train", songs die flink wat talent laten horen, waardoor de plaat eigenlijk geen zwakke momenten kent.

Ster van de band is ongetwijfeld zanger Tim 'Too Slim' Langford, die zich met zijn buitengewoon rauwe, bluesy en soulvolle strot wel eens zou kunnen gaan scharen onder de betere zangers in het genre. Omdat ook op hun eigen productie helemaal niets valt aan te merken, knalt deze plaat uit de speakers en is een brede glimlach eigenlijk niet te onderdrukken. Waar de meeste Southern rock platen me na een half uurtje beginnen te vervelen, houdt "The Remedy" door het toevoegen van gastoptredens van mondharmonicaspelers Jason Ricci, Richard "Rosy" Rosenblatt en Sheldon "Bent Reed" Ziro naast nog andere invloeden de spanning gedurende de hele speelduur vast en is zelfs het nog eens van voren af aan beginnen geen overdaad. Want beginnen doen ze meteen met een lekkere shuffle "Last Last Chance". Ik hou echt van de drive, beetje Stones, en het dreunende gitaarwerk, beetje Chuck Berry, op dit rockende nummer. Na het beukende "She’s Got The Remedy" is de mid-tempo Texas blues rocker "Devil’s Hostage" meteen het eerste hoogtepunt, tevens ook de eerste single van deze plaat. Langford's gruizige zang is werkelijk de kracht van dit nummer over het verkopen van de ziel aan de duivel. De band is daarbij zeer strak, en het rockt. Tim Langford's geïnspireerd gitaarspel en stem, heeft hier veel van Billy Gibbons en is hier beslist een understatement.

Maar er is nog meer meesterlijk slidegitaarspel en interessante roots momenten te horen op "The Remedy". De toon is zwaar, hard-rocking maar helder, zoals altijd met Too Slim en de Taildraggers. Ik kan geen enkele band bedenken met wie ik hun geluid kan vergelijken en dat zegt in deze tijd veel over hun vindingrijkheid. Na het swampy "Reckless", met Sheldon "Bent Reed" Ziro aan de bluesharp, het ZZ Top getinte "Keep The Party Rollin" en de reeds vermelde Chicago blues cover "Sunnyland Train" komt er ook duisternis in Too Slim and the Taildraggers' songwriting arsenaal. "Sure Shot" is een rootsy bluesnummer met een humeurig gevoel. Het opent met banjo, maar banjo voor een revolverheld in een stad met één paard met sporen op de hielen van zijn laarzen die hier door de percussie worden aangetikt. De teksten achtervolgen de verwijzing naar de ziel rovende duivel. Een volwaardig verhaal over verleiding en wanhoop, en voor ons een tweede hoogtepunt. Een funky groove met heerlijke en soulvolle harmonicarol van Jason Ricci horen we in "Platinum Junkie". Kasik neemt in dit nummer de zang met een ritmische vocale frasering. Stevige rockzang maakt deel uit van de munitie voor dit verhaal over drugsverslaving. Een repetitieve ritmegitaarpartij is het decor voor dit goed geschreven nummer met zoveel beeldmateriaal, dat het een volwaardig verhaal is dat zich afspeelt in de handen van deze uitstekende muzikanten. De harp speelt meer dan alleen een bijrol, maar voegt een andere laag, een andere stem toe aan dit interessante deuntje, en ja hoor derde hoogtepunt!

Voordat het radiovriendelijke "Half A World Away" deze plaat afsluit horen we VizzTone labelbaas Richard "Rosy" Rosenblatt op zijn mondharmonica schitteren in het rockende "Think About That". Het zijn dan ook deze toevoegingen van deze drie uitstekende harpspelers die het album "The Remedy" een rijkelijke smaak en klankkleur geven, en voegt daardoor een andere dimensie toe aan deze geweldige band. Zoals ik schreef in de inleiding is de muziek van deze band, met hun mix van blues, blues/rock en rootsmuziek, nog steeds niet in één hokje te duwen, maar het is wederom een hele mooie plaat van een inmiddels hele grote band geworden.